არ მესმის,
სად მთავრდება ამ ცხოვრების რუტინა?
არ მესმის საიდან იწყება გაფრენა?
ოდესმე ამოძრავდება დაჟანგულ სახეებზე ლოყები,
ან
როდის გაიღიმებს ქუჩაში ნებისმიერი გამვლელი?
მე მწამს უფლის
და
ვერ ვხვდები თუ სად მიდის ჩვენი ლოცვა,
როდესაც ქუჩაში ვაგინებთ მოყვასს?.
არ ვიცი,
რამდენი ნაბიჯია
გაძლებიდან - ცხოვრებამდე,
ცხოვრებიდან - თვითმკვლელობამდე,
მაგრამ ვიცი,
თუ რატომ არის რუსთაველის ქუჩაზე
მოსიარულე ერთი გიჟი,
ყოველთვის
ან ნაღვლიანი ანდა მოცინარი.
ვერ იპოვა შუალედი ამ ცხოვრებასა
და
სიყვარულს შორის.
მაშინაც კი როცა ვერავის ამჩნევს გაღიმებულს,
მაღაზიის ვიტრინასთან მოფარებულ-ბნელ ადგილას
უყურებს თავის დაღრეჯილი სახის ანარეკლს.
მჯერა,
ისაც ჩემსავით ვერ ხვდება თუ
რა ფერია სიყვარული?
რა სუნი აქვს სიძულვილს?
სად მთავრება სიზმარი
და
იწყება ცხოვრება?!..

გამოხატეთ თქვენი მოსაზრება მოცემულ მასალაზე - კომენტარის სახით.