დღევანდელი ბლიცინტერვიუს გმირი ახალგაზრდა, ნიჭიერი პოეტი ნიკა ჩერქეზიშვილია.
შეუძლებელია, მისი პასუხების შემდეგ, მკითხველი გულგრილი დარჩეს. ლექსებიც სწორედ ასეთი აქვს. . . სიღრმით, სიმართლით, ხანაც საოცარი სითბოთი რომ გამოირჩევა. ისევე როგორც თავის ლექსებში, ნიკა ჩვენთანაც გულწრფელია.

დავიბადე – ვფიქრობ, რომ ეს ერთჯერადი მოვლენა არ არის.
ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია – ბევრი რამ არის მნიშვნელოვანი და მათგან უმრავლესობას მიესადაგება სიტყვა – ყველაზე.
ვიქნებოდი – ბალახი, მზეზე გამომშრალი.
საყვარელი ადგილი – ჩემი ოთახი.
ბავშვობაში მინდოდა – ტომ სოიერობა, ჰეკლბერი ფინობა, გავროშობა, ლიონბერგელი ემილიობა. ყველა იმ წიგნის გმირი მინდოდა ვყოფილიყავი, რომელსაც ვკითხულობდი.
სიტყვა, რომელსაც ხშირად ვიყენებ – გულში ვლოცულობ ხოლმე. . . სიტყვებიც, რომლებსაც ყველაზე ხშირად ვიყენებ, ამ ლოცვებშია.
ყველაზე კარგი რჩევა, რომელიც მოუციათ – მირჩევნია, საკუთარ თავზე ავიღო პასუხისმგებლობა.
ცნობილი ადამიანები, რომლებსაც პირადად ვიცნობ – ვერავის ვიხსენებ. ზოგადად, `ცნობილი~ ძალიან აბსტრაქტული სიტყვაა ჩემთვის.
საყვარელი მუსიკალური მიმდინარეობა და შემსრულებელი – კლასიკური მუსიკა. . . რახმანინოვი, ვაგნერი, მოცარტი, სტრავინსკი, შოპენი.
ბოლოს წავიკითხე – ნიკოს კაზანძაკისი და ჟოზე სარამაგუ. ასეთი ჩვევა მაქვს, ერთდროულად ვკითხულობ ხოლმე რამდენიმე წიგნს.
მოგონება ბავშვობიდან – ბიჭები, რომლებიც დღეს ცოცხლები აღარ არიან. ვფიქრობ, რაც ბავშვობიდან მოგვყვება, ყველაზე გამძლე – მეგობრობაა. ბავშვობის მოგონებაა მამაჩემიც.
ჩემზე ამბობენ – გააჩნია, ვინ ამბობს, მხოლოდ ამის შემდეგ აქვს მნიშვნელობა იმას, რას ამბობენ.
არასოდეს – მიეცე სასოწარკვეთას. არ გაივლო ფიქრადაც კი, რომ არარაობა ხარ.
მეშინია – ჩემი ადამიანების ცუდად ყოფნის, არყოფნის.
ვიბრძოლებ – ზოგჯერ ფსკერზე დაშვებას უფრო მეტი ვაჟკაცობა სჭირდება, ვიდრე ზედაპირზე ტივტივს.
განვიცდი – სიცოცხლის წყურვილს და ხშირად სხვისას არანაკლებად, ვიდრე ჩემსას.
სხვებისგან განვსხვავდები – შესაძლოა, ამ კითხვის ადრესატი მე არ ვიყო.
ჩემი თვისებებიდან ვმალავ – ფუჭი მოქმედებაა. . . დავფიქრდი და პასუხი არ მაქვს.
ბავშვობაში მეგონა – ადამიანები ერთმანეთს არ ტოვებენ.
დღე, რომელმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალა – არის რაღაცები, რაც უცვლელია, თორემ ცხოვრება ყოველდღიურად იცვლება. ასეთი დღეებით გრძელი ჯაჭვი გაკეთდება.
10 წლის შემდეგ – შესაძლოა, ერთი წლის მერე ეს იგივე იყოს, რაც ასი წლის შემდეგ. ჩვენ მეტისმეტად აჩქარებულ დროში ვცხოვრობთ. პროგნოზების გაკეთება შეუძლებელია.
არ მჯერა – ჯვარცმის გარეშე აღდგომის.
ვაპროტესტებ – ყველაზე ხშირად სოციალურ უთანასწორობას, რადგან ამაზე უამრავი რამაა მიბმული.
უნარი, რომელსაც მინდა ვფლობდე – მამაჩემს შეეძლო, ათი ჰქონოდა და ცხრა სხვისთვის მიეცა, დაეთმო. ჩემი ძმაც ასეთია.
მინდა გავიცნო – ვინმე ღვთის კაცი, ბერი, ვინც ცოტას ან საერთოდ არ ლაპარაკობს და მე გამესაუბრებოდა.
ფრაზა, რომელსაც ხშირად ვიყენებ – ჩვენ შეგვიძლია, მხოლოდ სიკეთე მოგვეთხოვებოდეს.
ბოლოს ვიტირე – არ მახსოვს.
სიტყვა, რომელიც არ მიყვარს – სირცხვილი.
საკუთარ თავში მომწონს – თვალები, ხელები. . . მადლობელი ვარ, რომ უსუფთაო გული არ მაქვს, რადგან ეს თანდაყოლილი რამ მგონია.
საკუთარ თავში არ მომწონს – ადამიანი, რომელსაც ვუყვარვარ, მეუბნება, რომ მზესუმზირას ვჭამ ნერვიულად, ხმაურიანად.
სხვებში ყველაზე მეტად ვაფასებ – სხვისთვის თავგანწირვის უნარს.
მაღიზიანებს – საკუთარი აზრი რომ არ გააჩნია ადამიანს, სხვისი საყვირი რომ არის. `ხელებს რომ იბანს~, როცა გადაწყვეტილების მიღებაა საჭირო.
არასოდეს გავაკეთებ – ვინც აქ კატეგორიულობაზე თავს დადებს, ყველაფრის მკისრებელი მგონია.
ყველაზე რთული პერიოდი – ამჟამინდელი, ამწუთიერი.
საკუთარ თავში შევცვლიდი – ინსტინქტებს მივდევ, გულს მივყვები. ვფიქრობ, ჩემნაირი ადამიანის შეცვლა ძალიან რთულია.
ყველაზე ბედნიერი ვარ – ბავშვებთან როცა ვარ და მათი ნაწილი ვხდები.
ნივთი, რომელსაც სულ ვატარებ – ჯვარს ვატარებ მოუხსნელად.
ვერასოდეს ვაპატიებ – არ მინდა, გამოვცადო, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ყველაფრის პატიება შემიძლია, აბსოლუტურად. უბრალოდ, ვიცი, ეს უმტკივნეულო არ იქნება.
საუკეთესო რაც მაქვს – არ შემიძლია, ვინმეს რამე დავუშავო. თუ ეს მაინც მოხდა, ნებსით თუ უნებლიეთ, ვიხრჩობი, პატიებას ვიდრე ვითხოვ. უამისოდ ცხოვრებას ვერ ვაგრძელებ.
ვნანობ – იმასაც კი, თუ მშობელს ხმამაღლა დავლაპარაკებივარ.
მჯერა – ერთი წვეთი რომ ერთი წვეთია, ისიც არ იკარგება არსად, არც კარგი, არც ცუდი.
ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი, რაც მიმიღია – ბევრი სიკეთე მახსოვს ადამიანებისგან და ეს არ იზომ-იწონება, არ იანგარიშება.
ყველაზე გამაღიზიანებელი შეკითხვა ადამიანებისგან – ადრე მაღიზიანებდა რაღაცები, ახლა – ნაკლებად, ან სულ აღარ.
ახლა ყველაზე მეტად მინდა – სიმშვიდე, თუნდაც სულ ცოტა ხნით.
ჩემი უახლოესი გეგმა და მიზანი – რაც არ უნდა დაუჯერებლად ჟღერდეს, ფიზიკური გადარჩენა. უბრალოდ, ფიზიკურად რომ გადავრჩე.

მარიამ ხითარიშვილი
გაზეთი "აჭარა"